Günümüzde en çok ihtiyaç duyduğumuz, işitilmesinden dahi mutlu olduğumuz şey; birlik, beraberlik ve dayanışma özlemidir.

Topluluk içinde yaşamanın avantajları olduğu kadar dezavantajları da vardır. Hele ki 20–25 bin kişinin dolaylı ya da doğrudan akraba olduğu bir coğrafyada; birinin mutluluğu diğerinin üzüntüsüne sebep oluyorsa, birinin kazancı diğerinin uykusunu kaçırıyorsa, birinin batışı başkasına huzur veriyorsa; kısacası “uzayan kol bizden olsun” yerine “o kol kırılsın, yenin içinde kalsın” tercih ediliyorsa, bunun sebeplerini ve sonuçlarını sorgulamak hepimizin görevidir.

Başta Varsaklı olmak bir ayrıcalıktır. Her zaman, her yerde, her platformda dile getiririm ve bu söz bana aittir:
“Varsaklılar Antalya’nın burjuvasıdır.”

1900’lü yıllardan bugüne kadar Varsaklılar pek çok iş kolunda faaliyet göstermiştir. Bir zamanlar kök kömür yakarak kömür üretmişler, kök kazdıkları yeri avluya alıp ekin ekmişler; zamanla bu yerler tarla, bağ, bahçe olmuş. Sulama kanallarıyla pamuk, fıstık, susam derken 1980’lerde sondajlarla yer altı sularına ulaşılmış, seracılık başlamış. Domates, biber, patlıcan, karanfil, kavun, karpuz yetiştirilmiş. Yerel hayvancılık uzun yıllar bölgemizin en güçlü mesleklerinden biri olmuş. Ancak 2000’li yılların sonlarına doğru hem hayvancılık hem seracılık gerilemiş. Günümüzde en yaygın meslek ise müteahhitliktir. İçimizden Antalya markası olmayı başarmış iş insanlarımız çıkmıştır. Onları buradan tebrik etmek, başarılarını kutlamak boynumuzun borcudur.

Bugün baktığımızda etliye sütlüye karışmayanların daha mutlu olduğu görülüyor. Kendi halinde yaşayıp bereketini bulanların yanı sıra, her taşın altından çıkan, her olayda başrol oynayanların başarısını da başarısızlığını da yorumlayan bir kitle var. Birine karışamayana “adam mı o” deniliyor, her işte görünene de “adam olsa ne olacak” deniliyor. Ama iş cenazeye, düğüne, mevlide gelince yine biz bize kalıyoruz.

Gün geçtikçe azalan sevgimiz, saygımız ve en önemlisi hatırımız var. İşte o hatırın artık ayağa kalkma vaktidir! Çocukluğumuzda bakkala “babam gönderdi” dediğimizde, bakkal ne istersek verirdi. İhtiyacımız olduğunda birine hatır için başvurduğumuzda işler menfaatsiz şekilde çözülürdü. Hatırlatmak gerekir ki, bu menfaatsiz yardımlaşma geleneğimiz en büyük gücümüzdü.

Herkes herkesi sevmek zorunda değildir; ancak saygı göstermek zorundayız. Cenazelerimizdeki kalabalığı görenler, bir devlet büyüğünün vefat ettiğini sanıyor. Bu birliktelik düğünlerde, mevlitlerde de devam ediyor. İşte bu sebeple Varsaklı olmaktan her zaman gurur duyuyorum.

Şimdi çağrım şudur: Dayanışmamızı ticarette, siyasette ve günlük yaşamda da güçlendirelim. Öncelikle, ne kadar zor olsa da “uzayan kol bizden olsun” demeyi öğrenelim. İçimizden biri istemese bile dilimiz birlikten yana olsun. Kendimize bir söz verelim: Kötü düşünce ve duygulardan arınacağız. Zor olsa da bunu başaracağız. Hayata bakış açımızı olumluya çevireceğiz.

Yaylada ve şehirde komşuluk haklarını gözetelim. Büyüklerimiz “40 ev ötede komşudur” derdi. Gelin, kahvenin 40 yıllık hatırını 2025 yılıyla yeniden güncelleyelim.

Birinin üzüntüsü bizim sevincimiz olmasın.
Birinin kaybı bizim mutluluğumuz olmasın.
Birinin başarısızlığı bize keyif vermesin.

Siyasi görüşlerimiz farklı olabilir. Kişileri sevmek zorunda değiliz. Ama bir hemşeri, bir dost, bir arkadaş olarak birbirimizin başarısını tebrik etmeyi öğrenmeliyiz.

Bizi biz yapan ahlaki ve örfi değerlerimize sahip çıkalım. Hatasız kul olmaz. Önemli olan hataları görmek ve düzeltmektir. Dini hatalarda tövbe, beşeri hatalarda özür dileyip yola devam etmek gerekir.

Bu duygu ve düşüncelerle yazıma burada nokta koyarken, sürç-i lisan ettiysem affola. Daha güzel, daha birlik ve beraberlik içinde, daha sağlıklı ve daha mutlu Varsak yazılarında buluşmak dileğiyle…

Unutmayalım:
‘’Yalnız taş duvar olmaz.
Varsaklılar birlik olursa önünde kimse duramaz! ‘’

Ali Oya